Het is dinsdag precies vijf jaar geleden dat Marieke Poelmann een telefoontje kreeg dat haar leven voorgoed veranderde.
Door: Yang Yang Chiu
Voor Marieke Poelmann is het leven verdeeld in voor en na 12 mei 2010. Die dag verongelukte vlucht 8U 71 bij Tripoli. De negenjarige Ruben overleefde als enige de crash. Marieke verloor bij dat ongeluk haar ouders, die op de terugweg waren van een drieweekse vakantie in Zuid-Afrika.
De afgelopen jaren werd Nederland geconfronteerd met grote vliegrampen. Zoals vorig jaar, de ramp met vlucht MH17 boven Oekraïne. En vijf jaar geleden de vliegramp in Tripoli waarbij zeventig Nederlanders omkwamen. Onder hen de ouders van Marieke Poelmann.
Ze schreef er een boek over, Alles om jullie heen is er nog, dat vandaag uitkomt. Hoe is het voor nabestaanden om steeds geconfronteerd te worden met vliegrampen?
Op 7 mei 2015 was Marieke te gast bij Humberto Tan om te praten over haar boek dat die dag is verschenen. Dinsdag 12 mei 2015 was het vijf jaar geleden dat zeventig Nederlanders omkwamen bij een vliegramp in Tripoli, Libië. Helaas zaten ook de ouders van Marieke Poelmann aan boord van het verongelukte toestel. “Ik moest me ineens bezighouden met hypotheken, notarissen… Ik voelde me 4 en 40 tegelijk”, vertelt Marieke aan Humberto.
Bekijk hier de uitzending van RTL Late Night
Ze lag te slapen toen haar ouders terugvlogen van een vakantie in Zuid-Afrika. Bij Tripoli ging het mis. Het vliegtuig crashte, nu vijf jaar geleden. Marieke Poelmann schreef een boek over deze ramp en het verlies van haar ouders. „Ik vertrouwde het leven niet meer.”
Door: Merlijn Kerkhof
Ze waren nog nooit buiten Europa op vakantie geweest. De ouders van Marieke Poelmann (27) kwamen meestal niet verder dan Duitsland. Eindelijk had het echtpaar uit Zwolle besloten naar Zuid-Afrika te gaan. Het kón ook eindelijk – met de drie kinderen ging het goed, ook met de middelste zoon om wie ze zoveel zorgen hadden gehad. Hij liep hersenschade op nadat hij op zijn elfde was geopereerd aan een hersentumor.
Marieke Poelman verloor 5 jaar geleden haar ouders bij de vliegramp in Tripoli, terwijl ze net stage had gelopen bij de NOS. Daar was ze als journalist bezig met het verslaan van het nieuws, nu werd ze er ineens zelf onderdeel van. Ze schreef een boek over haar ervaringen, haar ouders en de nasleep van de ramp.
Marieke Poelmann studeerde journalistiek toen haar ouders omkwamen bij een vliegtuigcrash. Ze schreef er een boek over. Haar kijk op hoe de media met een ramp omgaan veranderde totaal.
Door: Aimée Kiene
Op 30 juni 2010 staat Marieke Poelmann op het podium van de dr. Anton Philipszaal in Den Haag. Samen met haar twee broers houdt zij een toespraak over haar ouders, die ruim een maand eerder om het leven zijn gekomen bij de vliegtuigramp in Tripoli. De volgende dag staat er een foto van dat moment in De Telegraaf: ‘De kinderen Poelmann konden hun tranen nauwelijks bedwingen.’
Poelmann (27) zegt nu, verontwaardigd: ‘Dat was gewoon niet waar. Onze foto’s hebben in meerdere kranten gestaan. De Telegraaf vond het als enige krant nodig in het onderschrift de tranen erbij te verzinnen. Wij deden ons best daar te staan en niet te breken, en dat lukte aardig. Je hoeft het niet erger te maken dan het is.’
Vandaag opent het allereerste Nederlandse kattencafé: Kopjes in Amsterdam. Niet dat je er al heen kunt, de komende drie weken is het al helemaal volgeboekt. In het kattencafé kom je alleen met een reservering binnen.
Door: MARIEKE POELMANN
Vanaf vandaag serveert Lenny Popelier kittea, cattaccino, espurresso en een onbeperkte hoeveelheid kattenkopjes. ‘Kopjes’ in Amsterdam is officieel geopend en daarmee is het eerste Nederlandse kattencafé een feit. De naam blijkt geen loze belofte; het eerste wat je bij binnenkomst krijgt is een kopje. „Dit is Midori, een kleintje nog. Ze is negen maanden oud en heel brutaal”, zegt eigenaresse Popelier (31). Ze stelt alle zeven katten voor: de zusjes Tiny en Eleonore, broer en zus Horus en Rosie, moeder Maan met zoon Dilla en hondsbrutale Midori die inmiddels in de schoudertas is geklommen.
Voor de mensen zijn er kattenschilderijen, kattenbeeldjes, kattenboeken en kattentheepotten maar ook goede koffie, red velvet cake en speltboterhammen met hummus. Voor de poezen zijn er designmandjes, drinkfonteinen, kartonnen grachtenpandjes en een heuse loopbrug.
Eenmaal aan tafel klinkt luid gemiauw, Horus wil op schoot. Pas als hij goed en wel tegen Popelier aan ligt, kan ze verder praten. „Horus heeft een hartruisje, dat is verder niet zo ernstig maar wel iets om op te letten”, vertelt Popelier. Er blijken meer ‘zorgenkindjes’ te zijn: zwarte kater Dilla krijgt elke dag insuline-injecties omdat hij suikerziekte heeft en het jong- ste poesje Tiny heeft maar één oog. Pope- lier: „Ik vond het belangrijk om asielkatten te adopteren voor Kopjes om ze zo een veilig thuis te geven. Juist ook de katten die iets mankeren en daardoor min- der makkelijk een baasje kunnen vinden.”
Voor Lenny Popelier staat het welzijn van de katten voorop. Daarom zijn er huisregels waar de bezoekers zich aan moeten houden. Zo mag een slapende kat niet worden gewekt, mogen de katten niet worden gevoerd en is optillen of fotograferen met flits verboden. Om de rust te bewaken worden maximaal twintig gasten tegelijk binnengelaten.