Het kleine straatje met de toegangspoort ligt ingeklemd tussen alle werelden die maar op een vierkante kilometer passen. Passage du Désir: mijn thuis wanneer ik verlang naar Parijs. Dat is zo ongeveer elke zes maanden, nu tien jaar nadat ik er heb gewoond. Passen op poezen brengt me waar ik wil zijn, maar deze keer is het anders.
De buurt rond Rue Faubourg Saint-Denis is een eclectische mix van arm, rijk, Afrikaans, Frans en Arabisch. Modellen met porfolio’s onder hun arm, daklozen op zelfgemaakte schoenen van tape en vuilniszakken. Mensenkijken is nergens mooier, maar ik kom voor de poes. Voor de vierde of vijfde keer zou ik mij deze week ontfermen over Pounette, de poezendame met eigen volière in de Passage, maar haar baasjes bleven thuis. Er werden twee tumoren ontdekt: één achter het neusje van Pounette en één achter het oor van haar bazin.
Bestraling in een speciale dierenkliniek in Lille mocht niet baten voor Pounette. Met een geschoren voorhoofd en een bloedend neusje doet ze een poging tot spinnen als ik haar aai. Het lijkt alsof ze me herkent, ik vraag me af of het de laatste keer is. Voor haar bazin ziet het er hoopvoller uit. We ontbijten samen op de hoek bij café Chateau d’Eau, net als altijd. Ik vind het fijn tijd met haar en haar man door te brengen. Parijs voelt groot en leeg, als een koud meer waarvan je de diepte niet kunt raden.
In Rue Faubourg Saint-Denis loopt iedereen door elkaar, aan de andere kant van de Passage komen enkel Afrikaanse Fransen samen in de talloze kap- en schoonheidssalons die Boulevard de Strasbourg rijk is. Chateau d’Eau is een waterkasteel: geen luchtspiegeling maar een werkelijkheid van alles dat maar langs elkaar heen kan stromen zonder ooit echt te mengen. Ik ben de blikken van mannen en het gesis op straat niet meer gewend. Ik voel me een vreemde waar ik me ooit thuis waande.
Is Parijs in tien jaar zoveel veranderd, of ben ik zelf vreemd geworden door te vertrekken? De tijd die ik mezelf had voorgenomen tikt tergend voorbij. Ik schrijf nauwelijks en verlang naar vrijdagavond. Als een verliefde tiener sta ik op Gare du Nord, Mijn Man stapt als laatste uit de Thalys. We dansen de koude septembernacht weg en slapen op de mezzanine tot de zondag doorbreekt. Parijs voelt weer warm, net op tijd voor vertrek.
