Tag: vliegramp

Categories
Media News

Zwaailicht (TV)

In this episode of Zwaailicht (Beacon), show host Wilfred Kemp interviews Marieke Poelmann about the indescribable day when she heard her parents had both died in the Tripoli airplane crash. She wrote the book ‘Alles om jullie heen is er nog’ (Everything Around Them Is Still There) about her loss. The best friends of her parents, Johan en Marian Huitema, share their memories. Assalina Hamming, a volunteer at Slachtofferhulp (Victim Assistance, a non-profit organization in The Netherlands) talks about how she assisted Marieke and her two brothers. How do you cope with such an immense loss? Finally, family and friends all come together in the Dominicanen kerk (church) in Zwolle to memorize Peter and Adri Poelmann.

Watch the episode (in Dutch) here

Categories
Media News Uitgelicht

EenVandaag

Bekijk hier het item

Marieke Poelmann is een van de sprekers op de besloten herdenking die vandaag plaatsvindt in Nieuwegein. Ze ziet het als een enorme eer en hoopt dat ze de nabestaanden van de MH17 iets kan meegeven. De ouders van Marieke kwamen om bij de Tripoli-ramp. Nu vijf jaar later heeft zij hier een boek over geschreven: ‘Alles om jullie heen is er nog’.

De speech die zij vandaag gaat voordragen heeft ze al een tijdje af. ‘Het begin gaat ieder geval over hoe ik het nieuws over de MH17 hoorde. Daarna leg ik uit hoe ik mijn mindset veranderde in de weken/maanden na de ramp. Eerst voelde ik mij nergens meer thuis, ik had geen thuis meer, want mijn ouders waren er niet. Later veranderde dat, toen realiseerde ik dat mijn ouders toch altijd een beetje bij mij zijn. De nadruk komt te liggen op: blijf volhouden, langzaamaan gaat het steeds beter’.

Marieke ziet ook grote verschillen tussen nu en vijf jaar geleden: ‘Dit is een ramp met hele heftige politieke gevolgen. Het is veel extremer allemaal. De nabestaanden van de MH17 zijn ook een stuk opener dan de nabestaanden van de Tripoli-ramp destijds.’

In EenVandaag een gesprek met Marieke, hoe gaat zij om met het verdriet nu vijf jaar later? En wat wil zij de nabestaanden van de MH17 mee geven?

Marieke Poelmann spreekt op herdenking MH17: luister een eerder gesprek met Radio EenVandaag hier terug

Categories
Articles News

NRC: Kijk verder dan de tranen

Vandaag wordt de ramp met de MH17 herdacht. Veel Nederlanders zijn door de ramp geconfronteerd met rouw. Maar hoe kun je als omgeving het beste omgaan met nabestaanden? Marieke Poelmann schreef een handleiding in zeven stappen.

Door: MARIEKE POELMANN

Vandaag is het een jaar geleden dat vlucht MH17 van Malaysia Airlines werd neergehaald boven Oekraïne. De 196 omgekomen Nederlanders laten door het hele land ouders, kinderen, broers, zussen, grootouders, vrienden, buren en collega’s achter. Voor nabestaanden is het gemis er niet alleen vandaag, maar elke dag van het jaar. Hoe kan de omgeving van een nabestaande daar het beste mee omgaan? Voor rouw bestaat geen recept, maar voor medeleven misschien wel. Een korte ‘rouwhandleiding’, in zeven stappen.

1. Besef dat rouw niet zomaar over is

Aan rouw zit geen houdbaarheidsdatum. Het gemis gaat nooit meer over, want de overledene komt nooit meer terug. Verdriet sluimert, verstopt zich soms voor korte tijd, maar komt op onverwachte momenten weer terug. Net als je denkt dat het wel weer gaat. Dat proces is verwarrend en kan jaren duren. Voor nabestaanden kan het erg pijnlijk zijn als iemand uit de omgeving zegt: ‘het zal nu wel weer gaan’, of ‘het leven gaat door’. Besef dat als iemands ouders overlijden, ook zijn of haar leven als kind sterft.

2. Deel je herinneringen

Gelukkig zijn er een heleboel dingen die je wél kunt doen als iemand een dierbare verliest. Het delen van je herinneringen aan de overledene bijvoorbeeld. Een brief, kaart of verhaal uit onverwachte hoek waarin iemand vertelt hoe ze naast jouw moeder in de klas zat of wat voor streken je vader uithaalde in zijn studententijd, helpt enorm. Wanneer je met de nabestaanden je herinneringen aan de overledene(n) deelt, geef je hen namelijk een klein stukje terug van de persoon die ze zijn verloren. Een stukje dat ze misschien nog niet kenden.

3. Ontloop een nabestaande niet

Iemand die rouwt, bijt niet. Sommige mensen vinden het moeilijk om een nabestaande te benaderen. Ze zijn bang om iets verkeerds te zeggen, of vinden het (onbewust) een eng idee dat de dood zo dichtbij komt. Maar helemaal niets zeggen is veel erger dan iets verkeerds zeggen. Praten over de overledene is de enige manier waarop je iemand levend kunt houden. En praten met een nabestaande maakt dat zware rouwproces een beetje minder eenzaam. Dat is belangrijk; rouwen doe je namelijk alleen, maar herdenken en meeleven doe je met elkaar. Weet je niet zo goed wat je moet zeggen? Zeg dan: ‘ik ken je niet zo goed maar ik heb het gehoord en ik vind het heel erg en het houdt me bezig, hoe gaat het met je?’. Ontloop iemand niet. Het contrast met de ‘gewone wereld’ waar niets mee aan de hand lijkt, is groot voor iemand die rouwt. Als je diegene vermijdt, wordt dat contrast steeds groter. Spreek desnoods uit dat je niet goed weet wat je moet zeggen. ‘Er zijn geen woorden voor’, wordt vaak gezegd. Maar die zijn er wel degelijk. Je hoeft geen complete toespraak te houden. Zeggen dat je aan iemand denkt, is vaak al voldoende.

Verder lezen?

Categories
Media News

Bol.com

On May 12 2010 the parents of Marieke Poelmann (writer and freelance journalist, 1988) died in the Tripoli airplane crash. They were on their way home from a vacation in South Africa.

 

By: JANNEKE SIEBELINK

On May 12th both of Marieke Poelmann’s parents are killed in the airplane crash near Tripoli. They were on their way home after a vacation in South Africa. Marieke is 22 at the time. She recently started a career in journalism and suddenly finds herself on the wrong side of the news. What happens next is overwhelming: family detectives, victim assistance, banks and insurance companies all line up at her parents’ doorstep. Suddenly, she also shares the responsibility with her older brother Boris for their handicapped brother Sandor, who had a brain tumor when he was 11 years old. Not to mention the immense loss and grief that presents itself, which Poelmann describes incisively in her book Alles om jullie heen is er nog.

“Because of the accident, I lost my faith in life. That is slowly coming back to me, yes. Around the time I turned 25 I noticed that I started feeling stronger again, I made my own choices and stopped seeing life as a burden. Now, I try to focus on what I want from life. My boyfriend helped me a lot changing my perspective. He encouraged me to stop only looking back, but to look ahead as well. He taught me to live in the now, and how to make myself comfortable right where I am.

‘In the months after July 17th 2014, I discovered that being a victim of a national disaster is something that stays with you forever. Maybe it’s like a covenant you sign involuntarily, without the possibility to withdraw or resign. People who say that life goes on mean it well, but with a loss of this magnitude, parts of your life actually stop. They are never coming back. That does not get better. It will never be over and it will never be alright. The only thing that happens, is that it it becomes bearable. Time has its way with it, whether you want it to or not. For years I refused to accept that. I resisted, the grief wasn’t supposed to get better. My fathers hands around my cold feet, my mothers voice at my bedside. If the grief would wear off, I would lose them again. It took me quite some time to realize it doesn’t work that way. I discovered that there is one part of them I could never lose; the part that is in me.’ 

Read full text (in Dutch) here

Categories
Media News

VIVA

In mijn nachtmerries zie ik ze weer in dat vliegtuig zitten

Door: ANNEMARIE VAN LOOIJ

De ouders van Marieke Poelmann (27) vertrokken vijf jaar geleden op een droomreis naar Zuid-Afrika. Op de terugweg crashte hun vliegtuig bij Tripoli. Marieke schreef er het boek ‘Alles om jullie heen is er nog’ over.

“Vorig jaar. Ik ben op fietsvakantie met mijn vriend. We fietsen van Amsterdam naar Berlijn en als we bij een camping aankomen, zet ik mijn telefoon aan. Gemiste oproepen. WhatsApp-jes. ‘Ik denk aan je meis!’ ‘Wat zal dit een moeilijk moment voor je zijn.’ Ik heb geen idee wat er aan de hand is en krijg een onbestemd gevoel. Het is 17 juli 2014. In Oekraïne is een vliegtuig neergestort. Een vliegtuig vol Nederlanders. Het is alsof ik vijf jaar terug in de tijd geslingerd word. Als ik het nieuws teruglees op mijn telefoon, zeg ik tegen mijn vriend dat ik het gevoel heb dat ik iemand aan boord ken. Hoe groot is de kans?”

In VIVA 28, 8 t/m 14 juli

Categories
Media News

EenVandaag (radio)

This month marks the one year anniversary of the shooting of flight MH17 in Ukraine. On July 17th 2014, 298 people were killed. Among them were 196 Dutch people.

This week at Radio EenVandaag we are reviewing the fatal flight: families of the victims are slowly recovering from their immense loss but are still regularly confronted with news coverage about MH17.

On July 17th there is a memorial service for the families of the victims in Nieuwegein, one of the speakers at the memorial is the 27-year old Marieke Poelmann. She lost both of her parents in the Tripoli airplane crash in 2010 and wrote a book about her loss: ‘Alles om jullie heen is er nog.’ In Radio EenVandaag we are talking to Poelmann about her experiences.

Listen to the full interview (in Dutch) here 

Categories
Media News Uitgelicht

JAN Magazine

LEVENSVERHAAL

Ruim vijf jaar geleden verliest Marieke Poelmann (27) haar beide ouders bij de vliegramp in Tripoli. De eerste weken is het verdriet te groot om erbij te kunnen. Toch zit ze vijf dagen na de begrafenis zelf weer in het vliegtuig. ‘Je bent altijd sterker dan je denkt.’

Interview: Nienke Pleysier
Fotografie: Brenda van Leeuwen
Visagie: Ronald Huisinga

In het julinummer van JAN Magazine

JAN Magazine Levensverhaal 1 JAN Magazine Levensverhaal 2 JAN Magazine Levensverhaal 3 JAN Magazine Levensverhaal 4

Categories
Articles News

nrc.next interview series – II Ingrid

I don’t want to be indifferent

Short series about how young people deal with grief. Today part two: Ingrid Burggraaff. She lost both of her parents and her brother in the airplane crash in Tripoli. Ingrid had to see the crash site with her own eyes before she could realize they were really gone.

By: MARIEKE POELMANN

Ingrid Burggraaff (35) lost her parents and younger brother in the airplane crash in Tripoli. She was left behind as the only family member. Five days after the crash she decided to travel to Libya herself. She talks about how that visit helped her to deal with reality.

„I had to go. The government discouraged us to go but I had to be with them. I didn’t want to leave my father, my mother and my brother alone, so far away in a foreign country. So five days later I was on a plane to Tripoli. I had already given the forensics all the information about their identification and they had taken my DNA material, I could go.

I work for an international company and my colleagues made sure my flight and visa were all in order. When I arrived at Tripoli airport, it was chaos. I felt so bad about it happening there, this place felt like it had nothing to do with my parents. The vacation to South Africa wasn’t something they would do every year, to the contrary. It was the second time ever they left Europe and everything was carefully planned out. Tripoli was supposed to be a simple overlay for them. There was a hostile atmosphere at the airport when I got there. Dilapidated buildings and armed soldiers. My husband and I were placed in a small room. What am I doing here? I tried to explain why we were there, but nobody spoke English. Finally, our visas turned out to be waiting for us right after customs. We were welcomed by Kenyon Disaster Management, they had even arranged a Dutch interpreter.


Read full text (in Dutch) here