Tag: marieke poelmann

Categories
Media News Uitgelicht

TEDxUtrecht

TEDx Utrecht

Bekijk hier de TED-talk.

In 2010 Marieke Poelmann, 22 at the time, suddenly lost her parents as a result of a plane crash. It took her several years to see that bad things in life do not necessarily have to define you. In her talk she discusses her loss and how she learned to cope with it, and as a result came out a stronger person.

Marieke Poelmann wrote a book about losing her parents in the airplane crash in Tripoli in 2010. “It took me several years to see that bad things in life don’t necessarily define you as a person. When I suddenly lost both of my parents at 22, I thought my life was over too. Finally, I realized that there is one part of them I could never loose: the part that is in me. Slowly I got back onto my own two feet, gained strength and became an adult. In this process, against all my expectations, good things started happening again. I got to be who I wanted to be. It brought me far beyond anything I had ever imagined.” Poelmann is a writer and a freelance journalist. She studied Media and Journalism at the University of Amsterdam and worked as a producer for the Dutch news and current affairs program ‘Nieuwsuur’ in New York. Currently she is writing her second book, a fiction novel.

Fertiliteit
Kinderboek
Alles om jullie heen is er nog
Vliegramp

Journalistiek en tekst

Marieke Poelmann

Ik ben schrijver, journalist en (TEDx) spreker. In 2015 verscheen mijn debuut ‘Alles om jullie heen is er nog’ bij De Bezige Bij, over het verlies van mijn ouders bij de vliegramp in Tripoli. In 2022 bracht ik ’Een eiland in de tijd’ uit bij Prometheus: een zoektocht naar de betekenis van het leven zonder ouders en zonder kinderen, waarin de impact van vruchtbaarheidsproblemen centraal staat. 

Ik schrijf en spreek over moeilijke onderwerpen als rouw, verlies en fertiliteitsproblemen omdat ik hoop het taboe erop te doorbreken zodat anderen zich minder alleen voelen dan ik soms doe.

Daarnaast ben ik professioneel kattenliefhebber; in juni 2020 kwam mijn eerste kinderboek uit bij Kluitman. ‘Ava en het gesponnen poezenweb’ gaat over hoe katten het internet hebben uitgevonden voor hun eigen populariteit. Mijn eigen kat Lola wandelde tijdens het schrijven regelmatig over mijn toetsenbord.  

Als freelance journalist en allround tekstschrijver werk ik voor dagbladen, tijdschriften en uiteenlopende bedrijven. Als spreker ben ik te boeken via De Schrijverscentrale.

Foto: Ilja Keizer

In de media

Contact

mail@mariekepoelmann.nl

Lauriergracht 116C
1016 RR Amsterdam

Categories
Media News Uitgelicht

EenVandaag

Bekijk hier het item

Marieke Poelmann is een van de sprekers op de besloten herdenking die vandaag plaatsvindt in Nieuwegein. Ze ziet het als een enorme eer en hoopt dat ze de nabestaanden van de MH17 iets kan meegeven. De ouders van Marieke kwamen om bij de Tripoli-ramp. Nu vijf jaar later heeft zij hier een boek over geschreven: ‘Alles om jullie heen is er nog’.

De speech die zij vandaag gaat voordragen heeft ze al een tijdje af. ‘Het begin gaat ieder geval over hoe ik het nieuws over de MH17 hoorde. Daarna leg ik uit hoe ik mijn mindset veranderde in de weken/maanden na de ramp. Eerst voelde ik mij nergens meer thuis, ik had geen thuis meer, want mijn ouders waren er niet. Later veranderde dat, toen realiseerde ik dat mijn ouders toch altijd een beetje bij mij zijn. De nadruk komt te liggen op: blijf volhouden, langzaamaan gaat het steeds beter’.

Marieke ziet ook grote verschillen tussen nu en vijf jaar geleden: ‘Dit is een ramp met hele heftige politieke gevolgen. Het is veel extremer allemaal. De nabestaanden van de MH17 zijn ook een stuk opener dan de nabestaanden van de Tripoli-ramp destijds.’

In EenVandaag een gesprek met Marieke, hoe gaat zij om met het verdriet nu vijf jaar later? En wat wil zij de nabestaanden van de MH17 mee geven?

Marieke Poelmann spreekt op herdenking MH17: luister een eerder gesprek met Radio EenVandaag hier terug

Categories
Articles News

NRC: Kijk verder dan de tranen

Vandaag wordt de ramp met de MH17 herdacht. Veel Nederlanders zijn door de ramp geconfronteerd met rouw. Maar hoe kun je als omgeving het beste omgaan met nabestaanden? Marieke Poelmann schreef een handleiding in zeven stappen.

Door: MARIEKE POELMANN

Vandaag is het een jaar geleden dat vlucht MH17 van Malaysia Airlines werd neergehaald boven Oekraïne. De 196 omgekomen Nederlanders laten door het hele land ouders, kinderen, broers, zussen, grootouders, vrienden, buren en collega’s achter. Voor nabestaanden is het gemis er niet alleen vandaag, maar elke dag van het jaar. Hoe kan de omgeving van een nabestaande daar het beste mee omgaan? Voor rouw bestaat geen recept, maar voor medeleven misschien wel. Een korte ‘rouwhandleiding’, in zeven stappen.

1. Besef dat rouw niet zomaar over is

Aan rouw zit geen houdbaarheidsdatum. Het gemis gaat nooit meer over, want de overledene komt nooit meer terug. Verdriet sluimert, verstopt zich soms voor korte tijd, maar komt op onverwachte momenten weer terug. Net als je denkt dat het wel weer gaat. Dat proces is verwarrend en kan jaren duren. Voor nabestaanden kan het erg pijnlijk zijn als iemand uit de omgeving zegt: ‘het zal nu wel weer gaan’, of ‘het leven gaat door’. Besef dat als iemands ouders overlijden, ook zijn of haar leven als kind sterft.

2. Deel je herinneringen

Gelukkig zijn er een heleboel dingen die je wél kunt doen als iemand een dierbare verliest. Het delen van je herinneringen aan de overledene bijvoorbeeld. Een brief, kaart of verhaal uit onverwachte hoek waarin iemand vertelt hoe ze naast jouw moeder in de klas zat of wat voor streken je vader uithaalde in zijn studententijd, helpt enorm. Wanneer je met de nabestaanden je herinneringen aan de overledene(n) deelt, geef je hen namelijk een klein stukje terug van de persoon die ze zijn verloren. Een stukje dat ze misschien nog niet kenden.

3. Ontloop een nabestaande niet

Iemand die rouwt, bijt niet. Sommige mensen vinden het moeilijk om een nabestaande te benaderen. Ze zijn bang om iets verkeerds te zeggen, of vinden het (onbewust) een eng idee dat de dood zo dichtbij komt. Maar helemaal niets zeggen is veel erger dan iets verkeerds zeggen. Praten over de overledene is de enige manier waarop je iemand levend kunt houden. En praten met een nabestaande maakt dat zware rouwproces een beetje minder eenzaam. Dat is belangrijk; rouwen doe je namelijk alleen, maar herdenken en meeleven doe je met elkaar. Weet je niet zo goed wat je moet zeggen? Zeg dan: ‘ik ken je niet zo goed maar ik heb het gehoord en ik vind het heel erg en het houdt me bezig, hoe gaat het met je?’. Ontloop iemand niet. Het contrast met de ‘gewone wereld’ waar niets mee aan de hand lijkt, is groot voor iemand die rouwt. Als je diegene vermijdt, wordt dat contrast steeds groter. Spreek desnoods uit dat je niet goed weet wat je moet zeggen. ‘Er zijn geen woorden voor’, wordt vaak gezegd. Maar die zijn er wel degelijk. Je hoeft geen complete toespraak te houden. Zeggen dat je aan iemand denkt, is vaak al voldoende.

Verder lezen?

Categories
Media News Uitgelicht

JAN Magazine

LEVENSVERHAAL

Ruim vijf jaar geleden verliest Marieke Poelmann (27) haar beide ouders bij de vliegramp in Tripoli. De eerste weken is het verdriet te groot om erbij te kunnen. Toch zit ze vijf dagen na de begrafenis zelf weer in het vliegtuig. ‘Je bent altijd sterker dan je denkt.’

Interview: Nienke Pleysier
Fotografie: Brenda van Leeuwen
Visagie: Ronald Huisinga

In het julinummer van JAN Magazine

JAN Magazine Levensverhaal 1 JAN Magazine Levensverhaal 2 JAN Magazine Levensverhaal 3 JAN Magazine Levensverhaal 4

Categories
Articles News

nrc.next interview series – V Jojanneke

You can never be unreasonable again

Final episode of the short interview series about how young people deal with loss and grief. Today: Jojanneke van den Bosch. She lost both of her parents. „The people surrounding someone who lost his or her parents can take over a small part of the parents’ role. Doing nothing is always a bad idea.”

By: MARIEKE POELMANN

What is it like to lose your parents at a young age and what’s the best way to deal with that by the people surrounding an orphan? Communications expert Jojanneke van den Bosch (39) answers questions like these. Questions that people are afraid to ask, because death is still taboo. With her website weeswijzer.nu and her book So, You’re An Orphan Now Van den Bosch wants to use her own experiences about becoming an orphan to help others. She lost her father and her mother, five months apart. She and her sister were left behind, all on their own when she was just 14 years old.

„Orphans don’t really stand out in our society because we have a very mediatised and conditioned image of an orphan. People think about Oliver Twist, Annie, or Harry Potter. Somebody who is really sad or really tough. Apart from that, it’s still a taboo. Not because these children are a taboo themselves, but because mortality is. If your child tells you a classmate’s mother died, you think: damn it, that could have been me.

I want people to know how many children lose their parents in The Netherlands. I calculated those numbers myself, the Central Bureau of Statistics never investigated it. Later on they finally did, in 2013 the Central Bureau of Statistics published a report stating that there are 34.000 orphans and half-orphans under 18 in The Netherlands. According to the CBS, that number is raised every year by 6.000 new (half)orphans. But when you’re 20 years old, in a way you’re also still a child. So if you add young people up to 23 years old, that adds another 25 percent.”

Read full text (in Dutch) here

Categories
Media News

NTR Academie

Vijf jaar geleden kwamen de ouders van Marieke Poelmann om het leven bij de vliegtuigramp in Tripoli. Haar leven veranderde voorgoed. Over dat immense verlies en over de invloed van zo’n ingrijpende gebeurtenis, schreef ze het boek ‘Alles om jullie heen is er nog’.

In de ochtend van 12 mei 2015 verongelukte het vliegtuig van Afriqiyah Airways in Tripoli. Van de 104 inzittenden overleefde een jongen de ramp, de overige 103 niet. Onder hen 70 Nederlanders.

Presentatie: Marcia Welman.

Categories
Articles News

nrc.next interview series – II Ingrid

I don’t want to be indifferent

Short series about how young people deal with grief. Today part two: Ingrid Burggraaff. She lost both of her parents and her brother in the airplane crash in Tripoli. Ingrid had to see the crash site with her own eyes before she could realize they were really gone.

By: MARIEKE POELMANN

Ingrid Burggraaff (35) lost her parents and younger brother in the airplane crash in Tripoli. She was left behind as the only family member. Five days after the crash she decided to travel to Libya herself. She talks about how that visit helped her to deal with reality.

„I had to go. The government discouraged us to go but I had to be with them. I didn’t want to leave my father, my mother and my brother alone, so far away in a foreign country. So five days later I was on a plane to Tripoli. I had already given the forensics all the information about their identification and they had taken my DNA material, I could go.

I work for an international company and my colleagues made sure my flight and visa were all in order. When I arrived at Tripoli airport, it was chaos. I felt so bad about it happening there, this place felt like it had nothing to do with my parents. The vacation to South Africa wasn’t something they would do every year, to the contrary. It was the second time ever they left Europe and everything was carefully planned out. Tripoli was supposed to be a simple overlay for them. There was a hostile atmosphere at the airport when I got there. Dilapidated buildings and armed soldiers. My husband and I were placed in a small room. What am I doing here? I tried to explain why we were there, but nobody spoke English. Finally, our visas turned out to be waiting for us right after customs. We were welcomed by Kenyon Disaster Management, they had even arranged a Dutch interpreter.


Read full text (in Dutch) here