Categorieën
Artikelen

Ode aan Teylingen

Die ene plek in Teyingen, waar je graag bent. Waar alles op zijn plaats valt, je helemaal jezelf kunt zijn. Voor niemand is dat hetzelfde. Daarom is het ook zo speciaal.


Margreet van Schie (59)

“Elke ochtend zwem ik in het Joppe, ook in de winter. Het water was ’s winters een keer zo mooi blauw dat ik dacht: waarom zwem ik hier niet? Je lichaam went eraan. Ik ga helemaal op in dat grote water, het maakt mijn hoofd leeg.

Ik wilde ergens wonen waar ik buiten kon zwemmen. In Warmond kwam ik een geweldig huis tegen, waardoor de keuze snel was gemaakt. Op een vroege voorjaarsochtend was ik helemaal alleen met tachtig zwanen, ze stegen allemaal tegelijk op toen ik het water in kwam. Dat is misschien wel het mooiste dat ik ooit heb gezien.

Mensen vinden het leuk en stoer, al krijg ik ook veel waarschuwingen. Om zichtbaar te zijn voor boten heb ik een waterboei bij me. De leukste reactie kwam van een jongetje dat naast me zwom. Toen ik vertelde dat ik hier woon, riep hij: ‘Mama, die mevrouw woont op vakantie!’”


Dick Borst (48)

“Roeien is een rode draad in mijn leven. Ik roei sinds 1990, mijn beste vriend kwam een man tekort voor een wedstrijd op de Waddenzee. Hij was alleen vergeten erbij te zeggen dat het om een race van 34 kilometer ging… We haalden de overkant niet, maar vanaf dat moment was ik verkocht.

Bij KWV De Kaag ben ik voorzitter van de jaarlijkse Kaagrace. In de boot zit ik stuurboord slag. Dat betekent dat ik het tempo aangeef. Ik neem graag het voortouw en vind het niet erg op een zware positie te zitten. Roeien is echt een teamsport.

We hebben drie sloepen bij KWV De Kaag. Zodra ik ga zitten, ben ik alleen nog maar met mijn sport bezig. Ik kan al mijn energie erin kwijt. Soms ‘loopt’ de boot gewoon; dan glij je door het water. Dat geeft een enorme kick.”


Puck Lemmers (16)

“Als kind heb ik op elke sport gezeten die je maar kunt bedenken. Het was niets voor mij; ik ging een paar keer en kwam vervolgens niet meer opdagen. Mijn vader vond het belangrijk dat ik toch een hobby kreeg. Via via kwam ik bij de JCV Knutsel- club terecht en sinds groep 6 heb ik daar bijna geen zaterdag gemist.

Inmiddels ben ik 16 en begeleid ik basisschoolkinderen op de Knutselclub. De sfeer is onwijs fijn, we zijn met dertien leiders: de oudste is 62 en ik ben jongste. Het leeftijdsverschil maakt totaal niet uit, het is super gezellig. We zien elkaar ook buiten de Knutselclub en komen zelfs bij elkaar op verjaardagen.

Ik heb nog geen idee of ik later ook met kinderen wil werken, maar voor nu vind ik het erg leuk. Ik hoop dat ze vrolijk naar huis gaan, trots op zichzelf kunnen zijn en plezier hebben gemaakt.”


Ramon van der Stel (33)

“Toen ik acht jaar oud was, had ik nog geen hobby. Er stond een advertentie in de krant van Drum- en Show- band Adest Musica. ‘Ga dat maar eens proberen’, zei mijn moeder. Ik ben binnengewandeld en nooit meer weggegaan.

Ik begon met trompet, maar speel tegenwoordig sousafoon; dat is dat instrument met die grote kelk achterop. Adest Musica speelt een grote rol in mijn leven. Iedereen heeft een hobby nodig, het verenigingsleven hoort daar voor mij bij.

We zijn heel hecht, dat komt doordat je als het ware met elkaar opgroeit. Mijn mooiste moment was het Wereld Muziek Concours van juli 2017. We werden tweede op het onderdeel show en vierde op het onderdeel mars. Dat is alsof je voetbalt in de Champions League. Qua muziek paste het repertoire perfect bij ons: Rogier van Otterloo, de grootste componist die ons land ooit heeft gehad. Na afloop barstte de hele band in tranen uit, iedereen omhelsde elkaar.”


Bob Stroek (48)

“Sinds twee jaar woon ik in de Oude Post in Sassenheim: een woonvorm voor mensen met een beperking. Oorspronkelijk kom ik uit Hummelo, net als Bennie Jolink. De laatste tijd vond ik het daar niet meer zo leuk, ik was blij toen ik naar Sassenheim verhuisde.

De natuur is hier prachtig en de mensen zijn heel behulpzaam.Ik heb een eigen appartement in de Oude Post, maar eten en koffiedrinken doe ik samen met de andere bewoners. Het liefst drink ik koffie op het bankje in de patio, samen met mijn vrienden Aad, Marja en Sjoerd.

Op het bankje praten we over van alles en nog wat, we hebben dezelfde humor. Ik vind het leuk om de anderen aan het lachen te maken, maar om tien voor acht ga ik altijd naar boven voor het journaal. Ik vind het belang- rijk om te weten wat er in de wereld gebeurt.”


Wilma Amkreuzt (57)

“In de winter kook ik wekelijks voor de selectie van Korfbalvereniging TOP. Ik heb zelf nooit gekorfbald, maar vind het mooi om te zien hoe slim er wordt gespeeld. Iedereen doet veel voor elkaar bij TOP. Als je dan ook nog eens landskampioen wordt, is dat geweldig.

Met een vast team vrijwilligers ga ik ook mee op jeugdkamp. Ik ben ooit met broodjes begonnen en maak iedere keer iets anders. Ze roepen vaak: ‘Wilma, wanneer krijgen we weer een special?’ Dan maak ik een broodje shoarma of hete kip. Als er te veel groen op zit, wordt het niet gewaardeerd.

Van huis uit was ik een slechte eter, maar ik heb altijd recepten gespaard. Oorspronkelijk kom ik uit Limburg. Vanwege mijn zachte g wenste de kaasboer me laatst nog een goede reis terug, terwijl ik al twintig jaar in Sassenheim woon. Daar kan ik wel om lachen, het is een gezellig dorp.”

 

Categorieën
Actueel Media

Vogue

Ze zijn er echt niet meer

Journaliste Marieke Poelmann (27) verloor in één klap beide ouders bij de vliegramp in Tripoli. Ze schreef er een ontroerend en wijs boek over: Alles om jullie heen is er nog. 

Interview: Maartje Laterveer

Te lezen in het juni 2015 nummer van Vogue